Rumi

Oh how colorless and formless that I am
When will I see my self as I am?

 

You said, secrets ought be center of talk
Where is center in this center that I am?

 

When will this soul of mine be still
In this stillness of the soul that I am?

 

My sea has drowned within its own
What a sea without shores that I am

 

Find me not in this world or the other
For both are lost in the world that I am

 

Severed of profit and of loss, as naught
To no profit and no loss that I am

 

I said, oh dear you are my likeness. Said he
What is likeness in this that I am?

 

I said, you are so. Said he, silence—
No tongue knows of that which I am

 

I said, then as my tongue can know not
This speaker without tongue that I am

 

I move in nothingness, as fog* without feet
This runner without feet that I am

 

A voice calls, why run? Look
Behold the veiled face that I am

 

The instant I see Shams of Tabrīzī
What pearls, treasures, and gems that I am

اه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم
کی ببینم مرا چنان که منم

 

گفتی اسرار در میان آور
کو میان اندر این میان که منم

 

کی شود این روان من ساکن
این چنین ساکن روان که منم

 

بحر من غرقه گشت هم در خویش
بوالعجب بحر بی‌کران که منم

 

این جهان و آن جهان مرا مطلب
کاین دو گم شد در آن جهان که منم

 

فارغ از سودم و زیان چو عدم
طرفه بی‌سود و بی‌زیان که منم

 

گفتم ای جان تو عین مایی گفت
عین چه بود در این عیان که منم

 

گفتم آنی بگفت‌ های خموش
در زبان نامده‌ست آن که منم

 

گفتم اندر زبان چو درنامد
اینت گویای بی‌زبان که منم

 

می‌شدم در فنا چو مه بی‌پا
اینت بی‌پای پادوان که منم

 

بانگ آمد چه می‌دوی بنگر
در چنین ظاهر نهان که منم

 

شمس تبریز را چو دیدم من
نادره بحر و گنج و کان که منم